Hoera we leven nog

Ik leef nog!

Nou ja, ik leef nog. Na een paar maanden nauwelijks op sociale media gereageerd te hebben en een stormvloed van goedbedoelde gratis Webinars voorbij te hebben zien gaan, heb ik nu weer eens een blog geschreven.

Om alles wat ik doe, een combi van 24/7 mantelzorg, werken, studeren en mijn eigen coaching bedrijf Dikokee leiden, had ik mijn leven in blokjes opgedeeld. Het is dan de kunst om de balans tussen al die blokjes te houden.

Overlijden moeder

Eind oktober 2020 is mijn moeder toch nog onverwacht na jaren van dag en nacht pijn, overleden. Wij woonden bij elkaar en waren heel erg close. Mijn moeder woonde in mijn woonkamer en mijn privé was de bovenverdieping. Op vrijdag werd mijn moeder opgehaald door de ambulance en is niet meer teruggekomen. Zij is in het ziekenhuis na een pijnlijke doodstrijd overleden. Het leven hoefde voor haar al een tijd niet meer want altijd pijn, nooit naar buiten of een eindje in de auto rijden, alleen de heg van de buren als uitzicht is niet fijn. Bijna niets meer zelf kunnen doen en nooit meer iets dat vooruit gaat alleen maar achteruit. Dat maakte haar boos en geïrriteerd maar nooit tegen mij. Mijn moeder was tevreden met haar leven zoals het is geweest. Veelvuldig gaf zij aan dat ze altijd een gezellig en leuk leven heeft gehad en mooie herinneringen had. Maar zoals ze aangaf in het ziekenhuis het is genoeg geweest.

Mantelzorgen

Nou vind ik het zwaarste aan mantelzorgen het dichtbij meemaken van iemand zijn achteruitgang. Daar komen de nodige emoties aan te pas. Mijn moeder met jarenlange pijn en angst. Ik zelf met de nodige irritaties naar mijn moeder want ja ik heb het toch zo druk met van alles en nog wat en ook nog een broer waar ik inmiddels op afstand voor zorg en tweemaal daags de thuiszorg. Dan weer zelf geïrriteerd op mijzelf dat ik nukkig doe tegen mijn moeder tijdens het werk en gewoon moe ben.

Blij

Maar ik ben heel blij dat wij toch zo met elkaar geleefd hebben. Voor ons was de lockdown een redding want ik kon/kan thuiswerken. Contact met collega’s heb ik voldoende via de digitale middelen en ook het klantencontact gaat door. Thuiswerken past dus perfect in mijn blokjes. Als ik klaar was met mijn werk en de klep van de laptop dicht ging, eerst de schoenen aan om een eindje te wandelen en daarna happy hour met mijn moeder. Samen naar de BBC kijken naar onze favoriete programma’s en een lekker glaasje wijn met een hapje erbij. Mijn moeder die al de hele middag naar dat moment uitkeek zei dan wel eens ben je nog niet klaar maar dat gaf niet want omdat ik zoveel voor haar moest doen (zei kon ook niets meer pakken) werkte ik in de woonkamer en keek mijn moeder televisie zonder geluid.

Wij eindigden dan de dag altijd dankbaar om met elkaar te zijn.Veel konden praten over boeken, politiek en van alles en nog wat. Na een avondkus was de dag dan gedaan.

Klaar

En dan is het ineens klaar. Aan tafel met de begrafenisondernemer en mijn broer. Moeder wilde geen poespas en gecremeerd worden in een goedkope kist. Het was toch gedaan.

De begrafenisondernemer, een aardige vlotte man, zei dat hij nog wel een PowerPoint kon maken met foto’s. Maar wij hadden daar geen idee van en ik heb een leuke foto opgestuurd. De foto was van een dag voor de ziekenhuis opname. Net thuis geknipt door onze kapster en met een glas wijn in de hand en een mooie lieve blik in de ogen. Mijn broer heeft een mooie kaart en mooie tekst uitgezocht en dat was het dan.

Voorbereiding

Maar toen ik een dag later nog eens nadacht dat het wel een hele kale crematie zou worden heb ik eerst spotify aangezet en de favoriete muziek van mijn moeder aangezet. Toen kwam ik in een aangename stemming en met hier en daar een traan ben ik foto’s erbij gaan zoeken. Alles in volgorde en in een positieve flow. Ik dacht we gaan er toch iets moois van maken. Begonnen met een foto van mijn moeder met haar ouders en de muziek erbij uitgezocht, dan een leuke foto van mijn moeder en vader in de tuin met bijpassende muziek, foto van onze beste vrienden met een vrolijke noot, leuke vakantiefoto in Oostenrijk met daaronder Hansi Hinterseer en als laatste de mooie foto die ik had meegegeven met als muziek ‘Die Gedanken sind Frei’ gezongen door de geweldige Milva. Geen zware of geestelijke muziek maar alleen wat mijn moeder leuk vond.

Dat voelde goed om te doen en ik heb op basis van de foto’s en muziek mijn afscheidstoespraak geschreven. Natuurlijk stroomden zo nu en dan de tranen over mijn wangen maar dat geeft niet.

Mooie uitvaart

De dag van de crematie was onwerkelijk. Door COVID-19 moest je van tevoren een selectie maken wie wel en niet mochten komen wat best zwaar was. Mijn broer en zijn vriendin waren gelukkig heel rustig. Toen wij afscheid gingen nemen en mijn moeder in de kist zagen liggen waren wij alle drie heel blij dat zij er zo mooi bij lag. Ik had gevraagd mijn moeder niet zwaar op te maken en haar mooie ketting die zij van een goede vriend had gehad om te laten doen. Zij lag daar zo lief en vredig alsof ze sliep. Al de pijn, angst en verdriet waren weg en het was zo’n gevoel van opluchting dat zij daar zo vredig lag. Na het sluiten van de kist heb ik mijn toespraak gehouden en het vreemde was dat ik geen traan heb gehuild en het gewoon fijn was om te doen. Ik ben wel verlegen maar niet als ik wat wil vertellen. Ik heb een ode aan mijn moeder gebracht. Ook dingen verteld die voor de toehoorders misschien nieuw waren. De aandacht ging vroeger veel naar mijn vader want die was creatief en had een vlotte babbel omdat hij langs de weg zat. Maar mijn moeder was ook creatief en zeer belezen en intelligent. Zij had zichzelf Duits en de laatste jaren ook wat Engels en Frans aangeleerd en geïnteresseerd in andere dingen dan de doorsnee mens. Dus ik had er plezier in om dat te vertellen en eindigen met ons levensmotto ‘De Gedachten zijn Vrij’. Zo ben ik ook opgevoed en ben dankbaar dat ik een leerzame en eigenwijze levensvisie heb meegekregen.

Alleen

Ja en dan ben je ineens alleen voor het eerst in mijn leven. Dat is ook wel wat vreemd maar niet vervelend, als ik eerlijk ben wel fijn als introverte mens. Ben de blokjes in mijn leven aan het veranderen. Het voelt droevig want natuurlijk mis ik mijn moeder elke dag en vooral bij mooie muziek of lieve dingen die je niet kan delen. Maar ook opgelucht dat voor mijn moeder het lijden voorbij is en haar wens om te stoppen met haar leven op 88 jaar ingewilligd is.

Nieuwe start

Voor mij is het een nieuwe start. Door het zorgen heb ik regelmatig dingen niet gedaan die ik op dat moment wel wilde doen. Zoals een andere baan waar ik veel zou gaan reizen maar inmiddels ben ik dus een stuk ouder. Momenteel ben ik bezig met adolescentiepsychologie te bestuderen en bedacht dat ik dan wel een oude puber ben. Zit weer vol in de exploratiefase en het ontdekken van nieuwe mensen en nieuwe dingen.

Genieten

Het is misschien raar maar ik kan ook volop genieten van dingen. Na een leven van vroeg opstaan en haasten en veel voor een ander. Nu dus heerlijk om mij te verslapen, ongehaast lang te douchen en ik probeer nu dus veel energie aan mijzelf te besteden. Niet met boodschappentassen in het rond te rennen en nog even dit of dat. Nee toegeven aan het moment en te wandelen als ik er zin in heb en ook heb ik geleerd om te lummelen. Gewoon met een boek en een glas lekkere thee op de bank. Geen televisie aan en om toch nog mijn stem te laten horen de muziek hard aan en meezingen. Ben benieuwd naar de nieuwe dingen die ik nog ga beleven.

Zeker

Wat wel zeker in deze onzekere tijd is dat ik nog steeds mijn coaching praktijk Dikokee heb. Ik de laatste maanden druk aan het coachen ben zelfs mijn broer en mijzelf. Coach de coach en kan de dingen die ik geleerd heb, zoals o.a. in mijn geval schrijven, goed gebruiken. Belangrijk om de lichamelijke en mentale gezondheid in balans te houden. Omdat ik ook internationale e-coach ben past dit goed in de huidige tijd. Hiervoor hoef je niet de deur uit en kan altijd doorgaan. En uh ik coach niet alleen dikke mensen maar ben er natuurlijk voor iedereen.

Ben je benieuwd waar ik je bij kan helpen kijk dan op mijn website https://www.dikokee.nl