Over mij
DIKOKEE is de coachingpraktijk van mij, Annet Ruitenberg. Mijn doel is om dikke mensen de kracht en het zelfvertrouwen te geven om hun leven zo in te richten als zij willen. Niet minder gewicht, maar meer empowerment en zelfbewustzijn.
Vraag vrijblijvend een intake gesprek aan
Intake aanvragen
Vraag vrijblijvend een intake gesprek aan
Intake aanvragen
Donderdag ben ik geslaagd voor Klinische psychologie 2: diagnostiek en behandeling. Het was voor mij een bijzonder tentamen omdat het een her tentamen was en ik de vorige keer was gezakt als een baksteen. Iets wat mij niet vaak overkomt en ik een spontane woede uitbarsting van kreeg. Het zat mij totaal niet lekker.
Het maalde door mijn hoofd van je wordt ouder en je cognitieve vermogens nemen in rap tempo af. Gelukkig draaide dat om van je hebt toch kennis van ouderenpsychologie en de verschillende geheugens. Waarom onthoudt ik dan wel hele ingewikkelde boeken en geen basale kennis? Toen heb ik mijn studeren veranderd. Ik had zoals altijd samenvattingen gemaakt en geheugenkaartjes. Maar ook de kennis dat ons werkgeheugen niet zo groot is. De week van mijn tentamen vrij genomen om zoveel mogelijk andere zaken uit mijn hoofd te houden en het studie boek te lezen als een spannend boek. Niets samenvattingen en schema’s. Wel veel lekker buiten geweest en niet opgejaagd zijn. Het werkte dus. De dag zelf gewoon lekker in mijn tuin gezeten en maar vier geheugenkaartjes in mijn tas.
Het tentamen heb ik dus met geduld gemaakt en geprobeerd te denken dat ik mij niet moet aanstellen en alle kennis ergens in mij zit. De knop gedrukt en het tentamen ingeleverd. Ja, ik kreeg gelijk de voorlopige uitslag en was geslaagd. Wel een paar keer goed gekeken. Goh, wat was ik blij en ook trots op mijzelf. Ook trots dat ik mijn oude leermethode heb aangepast en dat dit gelukt is. Fijn weer in controle zijn. Ik moest denken aan de geweldige film Poor Things waar in de laatste scene Bella zegt “en daar studeer ik nou voor”. Ik dus ook en weer helemaal op aan voor de volgende cursussen.
Toen ik terug liep naar station centraal Rotterdam en langs het geweldige beeld liep voelde ik mij verwant. Zij een grote flinke zwarte vrouw. Nonchalant staand en met een pose ik kan de wereld aan. Nieuwsgierig en zelf bewust. Nou ben ik een oudere witte vrouw maar had datzelfde in mij op dat moment.
